Günlerdir hiç birşey yazmak istemiyorum.İçim daralıyor.Geçen hafta yaşanan gencecik ölümler içimi çok yaktı.Üstüne bir de ölümleri , acıları karşılaştırmaya çalışan hatta karşı karşıya getirmeye çalışan gereksizleri görmek daha da acıydı.Biz ne zaman bu kadar ayrıştık.Ne zaman onlar , bizler , ötekiler , berikiler , açıklar , kapalılar diye taraf olduk.Benim ölüm senin ölünü döver de diyelim tam olsun bari.
Bu vatan böyle ayrıştırılarak değil aksine birleştirilerek kurtuldu.Çanakkale'de , Sarıkamış'ta ve daha bir çok cephede şehit düşen gencecik bedenler bugün biz birbirimizin boğazına yapışalım diye yitip gitmedi.Artık silkelenip kendimize gelmemiz gerekiyor.
Bugün 18 mart.Çanakkale zaferinin 99 . yılı.
Allah bu millete bir daha böyle bir acı yaşatmasın.Bu vatan için ölen tüm şehitlerin ruhları şad olsun.
Ne kadar doğru söylemişsin.Bizi bilinçli olarak ayrıştırmaya çalışanlara karşı biz yeniden birlik olmalıyız.Ama nasıl olacak bilemiyorum.Bazen o kadar umutsuz oluyorum ki ..
Artık acılarımız bile ayrı. Birlikte üzülemiyoruz. Birimizin acısına diğerimiz sevinir hale geldik.
YanıtlaSilNe kadar doğru söylemişsin.Bizi bilinçli olarak ayrıştırmaya çalışanlara karşı biz yeniden birlik olmalıyız.Ama nasıl olacak bilemiyorum.Bazen o kadar umutsuz oluyorum ki ..
SilGünlerdir yazmak istemiyorsun biliyorum ama belki birazcık kafan dağılır. Mimledim senii :)
YanıtlaSilhttp://mutlulugundibi.blogspot.com.tr/2014/03/sade-ve-derinin-calkusu-mimi-ve-en.html
Teşekkür ederim mim için.Yazmayınca araya soğuklukta giriyor.İyi gelecek bu mim :)
Sil